ICT inpassen in het onderwijs? Liever niet! - deel 2

In de achterliggende jaren heeft het onderwijs gezocht naar een manier om ICT in het onderwijs in te passen. Gelijktijdig met de publicatie van mijn eerste artikel is Wilfred Rubens ook aan een serie begonnen. Hij beschrijft vanuit eigen ervaringen de met welke inzet en ambities het onderwijs in de afgelopen vijftien jaar geprobeerd heeft om ICT een plaats te geven.
Terug kijkend ontstaat bij mij het beeld van een taart, waarin met veel pijn en moeite nog een extra puntje wordt geschoven.

Van Drop Box

En dat extra taartpuntje past alleen maar, als er iets van het andere wordt weggelaten. In mijn jaren als onderwijsbegeleider in Rotterdam was dat ook altijd de hobbel die moest worden genomen bij de implementatie van ICT.

Wat moeten we dan weglaten? Alles is belangrijk!

Ik heb niet de illusie dat dit inmiddels anders is geworden.

Als veelgebruikt argument tegen onderwijsvernieuwing wordt het 'hedendaagse gebrek aan basisvaardigheden' genoemd. Daarbij wordt schuin gekeken naar de rekenmachine die er voor heeft gezorgd dat

niemand nog fatsoenlijk een sommetje uit het hoofd kan rekenen.

Misschien kunnen we dat beeld wat meer genuanceerd bekijken.
Naar mijn mening is het niet de rekenmachine die oorzaak is van het 'grote verval', maar ligt het dichter bij het feit dat we op de oude manier les zijn blijven geven alsof die rekenmachine niet bestond.
In onderstaand beeld een schematische weergave van deze gedachte:

Van Drop Box

Op inzichtelijk niveau reiken we onze leerlingen de nieuwe stof aan. Deze doen hun best om die nieuwe stof te begrijpen en bij de eerstkomende toets laten ze zien dat ze het ook begrepen hebben. Het automatiseren en het toepassen van deze nieuwe stof wordt echter met de rekenmachine gedaan. De leerling weet achter welk knopje die formule zit. De formule zelf hoeft hij/zij daarbij niet meer te vormen. Op inzichtelijk niveau wordt er dus niets geautomatiseerd..., toch?
Of maak ik hier een denkfout?

Structureel werken in Excel zou al een enorme verbetering geweest zijn, omdat de leerling daarbij de formule zelf kan bouwen, kan stapelen en/of ziet ontstaan.
Maar dan moet er wel iets meer gebeuren dan alleen maar iets inpassen. Dan lijkt het er meer op dat we het onderwijs aanpassen.
En dat kan niet! Daar krijgen we geen extra tijd voor. En dus verlies je daarmee kwaliteit...
Of maak ik hier nou die denkfout?

In de achterliggende periode is dit dilemma blijven liggen. En het onderwijs bleef in de keuze hangen.

We doen een beetje ICT erbij...Als het maar wel veilig blijft!

-keep posted-