In het rapport 'Naar doelmatiger onderwijs' worden zes manieren om doelmatigheidsbesef te bevorderen beschreven.
1. Gerichte aandacht voor doelmatigheid bij onderwijsverbetering en innovatie
2. Stimuleer leren van variatie en vergelijking
3. Stimuleer het ontwikkelen van instrumenten die inzicht geven in kosten
4. Doelmatigheid beter inpassen in hrm-beleid
5. Vraag scholen/instellingen jaarlijks rekenschap te geven van hun doelmatigheidsverbeteringen
6. Betrek sectororganisaties, beroepsgroepen en vakbonden bij versterking van doelmatigheidsbesef
Of de leerkracht door deze aanbevelingen meer doelbewust wordt is nog maar de vraag.
Naar mijn mening valt de Onderwijsraad hier in een valkuil die ze zelf in het rapport benoemt.
"Daar komt bij dat leraren een duidelijk onderscheid maken tussen ‘kerntaken’ (het geven van onderwijs en
het omgaan met leerlingen) en overige taken. Taken waarbij niet direct leerlingen zijn betrokken,
bijvoorbeeld administratieve taken, beschouwen zij al snel als (onnodig) papierwerk dat
hen afleidt van hun eigenlijke werk.
…
De cultuur speelt waarschijnlijk eveneens een rol bij de hoge werkdruk
die veel leraren ervaren. Leraren zijn sterk gemotiveerd voor het geven van onderwijs, maar
voelen zich te weinig gewaardeerd voor hun inzet"
Van de zes genoemde manieren zijn er tenminste vijf gericht op door leerkrachten als ‘bureaucratisch’ gevoelde zaken. Toch werkt een leerkracht vanuit zijn professie heel erg ‘doelbewust’. Het begrip ‘Doel’ kun je definiëren als ‘resultaat’ maar ook als ‘een punt om naar toe te werken’.
In deze beide definities ligt het onbegrip besloten tussen de werelden van Onderwijsraad en leerkracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten